“I have a tendency not only to see the best in everyone, but to assume that everyone is emotionally capable of reaching his highest potential. I have fallen in love more times than I care to count with the highest potential of a man, rather than with the man himself, and I have hung on to the relationship for a long time (sometimes far too long) waiting for the man to ascend to his own greatness. Many times in romance I have been a victim of my own optimism.”

Tuesday, December 06, 2011

Εν αρχή ην ο λόγος

Και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να δηλώσω οτι ο τίτλος του πρώτου μου post, ουδεμία σχέση έχει με το θρήσκευμά σας και κανένα άλλο θρήσκευμα. Και συνεχίζω.

Ότι θα μου έπαιρνε μέρες να αποφασίσω τι χρώμα θέλω να είναι οι σύνδεσμοι και οι τίτλοι του blog, τι μέγεθος να είναι η γραμματοσειρά και οι περιγραφές, δεν το περίμενα. Εμείς οι γυναίκες έχουμε βγει πιο εξελιγμένο μοντέλο τελικά. Και φυσικά με όλα τα προβλήματα του εξελιγμένου μοντέλου καθώς τα παλαιότερα είναι πάντα πιο σταθερά και χωρίς αχρείαστες πολυπλοκότητες. Ναι εννοώ τους άντρες. Αυτά τα πλάσματα που τόσο πολύ αδικημένα είναι.
Κι εμείς όμως βρε παιδί μου ορισμένες φορές αδικημένες είμαστε.
Ναι έχουμε εμμονές. Πολλές και δυσνόητες, ακόμα και σε εμάς τις ίδιες. Ναι είμαστε πάρα πολύ οργανωμένες και συγχρόνως περισσότερο τσαπατσούλες κι απο τον κακομοίρη που θα κρίνουμε ή έχουμε ήδη κρίνει και καταδικάσει και οδηγήσει στην κρεμάλα για την τσαπατσουλιά του και πολλά πολλά άλλα που θα σκεφτούμε στον δρόμο. Ναι σκεφτόμαστε πολύ. Αλλά ίσως φταίει το γεγονός οτι οι άντρες δεν το κάνουνε και τόσο συχνά ή τοσό βαθιά οπότε πρέπει να το κάνουμε για 2.
Είναι τόσα πάρα πολλά πράγματα που μας ξεχωρίζουν και μας ενώνουν, ή που μας κάνουν αλληλένδετους, που μια ζωή δεν φτάνει να τα συζητάμε. Ή να τα αναλύουμε. Και πόσο μάλλον να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε έστω τα μισά.
Αυτό θα προσπαθήσω να κάνω μέσα σ'όλα. Θα σκέφτομαι, μόνη μου ή με παρέα και θα συζητάω για τη ζωή.
Τι λατρεύω? Τι μισώ? Τι μου κινεί την περιέργεια? Τι με εξοργίζει? Τι με κάνει να βαριέμαι μέχρι θανάτου? Και γιατί να βαριέμαι? Είσαι ευτυχισμένη/ος? Γιατί? Τι θέλω να κάνω στη ζωή μου τελικά??? Α ρε πατέραααααα κάτι ήξερες!
Ανεργία. Αεργία. Τηλεόραση. Φτώχια. Καλοπέραση. Άσχημος καιρός. Γυμναστική. Καφές στην αγαπημένη σου καφετέρια. Ακόμα και αν είναι μισογεμάτη με ηλιθίους. Α ναι...... έχω τοοοοοοοοόσα πολλά να πω.... να κρίνω και να κριθώ.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ας πούμε αυτό που έχουμε να πούμε ειλικρινά. Χωρίς υπεκφυγές. Χωρίς καυγάδες. Σταμάτα να παρεξηγείσαι. Δεν βαρέθηκες?

No comments:

Post a Comment

Hit me